Benim suyum gelmişti ama sevgili kocam Batu içerde arkadaşlarıyla felekten bir gece çalıyordu. İki gün sonra doğumgünüydü, erken doğumgünü kutluyormuş!
‘Batuuu suyum geldii’ diye bağırdığımda çoktaan içmiş gevşemişti bile.
Ben tir tir titremeye başladım. Hayatımda ilk defa heyecandan titriyordum. İnanılmaz bir şeydi, vücudumun hiç bir noktasını kontrol edemiyordum. Girdim yorganın altına sakinleştirdim kendimi. Annem belki panik yapar diye kardeşimi çağırdım yanıma (Batudan hayır yoktu ve ben bu konuda nasıl sakin kalabildiğime hala şaşıyorum).
Doktorumu arayıp durumu açıkladığımda sabaha kadar bekleyebileceğimi söyledi. Yağmur yağıyordu, açtım camları, fonda da sakin bir müzik, dinliyorum, sakin kalmaya çalışıyorum. Ama mutluluktan da uçacağım. Bebeğime kavuşmama çok az kaldı.
Tabi ki uyuyamadım sabah 10.30 gibi gittik hastaneye.Batu akşamdan kalma. Annem ve gonca heyecanlı. Hiç sancım yok. Suyum az az geliyor.
Açılmanın 1cm olduğunu öğrenince moralim bozuldu biraz. Ama saat iki gibi sancılar artmaya başladı. Epidural alsam mı almasam diye düşünmeye başlamışken sancılar boyut değiştirdi ve ben ‘takın artık şu epiduraliiii’ demeye başladım. 4 cm açıklıkla epidurali taktılar ve rahat bir nefes aldım. Çok hızlı açılmaya başladım. Kendimi tamamen akışa bıraktım. Kendime güveniyordum, bebeğime güveniyordum, doktoruma güveniyordum. Korku yoktu, mutluluk, kavuşma, heyecan, yeni bir başlangıç, yeni bir hayat vardı..
2 saat sonra epiduralin etkisi geçmeye başladı, doğuma da yaklaşıyordum. Yatakta, yerde, koltuk tepesinde karşılıyordum sancıları. Çok çok güçlüydü. Açılma 9 cm olmuştu. Herkes ilk doğumda bu kadar hızlı açılma olmasına şaşırmıştı. Epidural veremeyiz dediler ama o epidurali bulsam orda bir yerde kendime enjekte edecektim. On dakika sonra ıkınma hissi geldi.

Hemşireye söyledim, hemen doğumhaneye geçtik.
Batuyla baştan anlaşmıştık, doğuma girecekti.
Doktorum karşıma geçti ‘slow müzik mi, canlı bir şeyler mi açıyım?’ dedi. Sonra baktığımda eğlenceli bir şarkı açmış karşımda tempo tutuyordu :). Ikınıyorummmm ıkınıyorummmm ama sancılar o kadar güçlü ki, öyle olmasa daha iyi ıkınıcam. Doktor hemen fark etti biraz epidural yolladılar..
İşte şimdi oldu. Çalıştığım gibi ıkınıyorum. Çok güçlü, bağırmadan, ağız kapalı. Bir daha, bir daha..
Remzi Bey başına dokunmak ister misin dedi. İstemez miyim. Başına dokunuyorum, saçını okşuyorum. Bu nasıl bir his, nasıl bir an. Allahım hiç unutmayacağım. Yazarken bile mutluluk veriyor. Ve süper güçlü ıkınıyorum.
Doktorum geçti oturdu karşıma. ‘Sen doğuruyorsun ben izliyorum’ dedi.
Vee kafa çıktı, tuttu doktor Lilayı, balık gibi kaydı çıktı minik bebeğim içimden.
Saat tam 19.15. Hemen kucağıma attı yepyeni doğmuş miniğimi. Dokuz aydır hayalini kurduğum, yüzünü merak ettiğim, dokunup kucaklamak istediğim bebeğim bütün sıcaklığıyla göğsümde yatıyor. Nasıl bir serüvendi bu, ne mutheşem bir sondu ve ne güzel bir başlangıç..
Batu bir elinde telefonuyla videoya çekerken öbür eliyle de göbek bağını kesti.

Sonra bir de aile selfiesi çektik hemen 🙂

Doğal doğum sonrası her şey de son derece doğaldı. Hemen emzirdim, hemen ayağa kalktım ve hemen hastaneden çıktık. Meğer hamilelik doğum rüyaymış. Asıl macera yeni başlıyormuş ?